çocuk kalmak yüzünden, çocuk ölmek yüzünden
anca intihar ederken soylanan memurlar gibi kıt kanaat geçindik,
ölünce beni şiirden sayıyorlar diye güvenli bölgelerin dikenli telleri arasında doğurdular,
ve niye ki beni doğmamış telaşlarının incecik yaşlarından şarj edip, düşlerinin memuru ediyorlar,
kalkıp bir geceyi söksem adamın tekinin derisinden, zift kokar adım şimdilik,
şimdilik pek ehemmiyeti yok seni sevmelerimin, meşgulüm seni sevebilecek kadar bir kez daha yazmayı göstermediğinden sevgilim,
birbirini yaralayacak atların tanışıklığı var bu savaşta ve ikimizin alın yazısında, renklerimiz bir elbisenin bilmem kaçıncı duvarında,
el etsen habire boğazlanırız, burası da annemin ördüğü bir kıştır diye düğümleniriz,
aşk da gemi de batmıştı en baştaki kıvılcımla, nihayet seni boğulurken görmeye bir balık olacağız en baştaki çakmakla ve kıyamet gününde,
geriye kıvırcık bir ülkemin nasırlı memleketinin avlusuna bırakıldığımız,
geriye belki uzun süredir bakmamış unutmuş kadınlarını,
geriye hüzünlerine bekçiler tayin olmuş kasabanın en trajikomik mahallelerinde,
ve bu boşlukta, bu acı acına sürmekte , batmaya direnen ta kendisidir,
kılıçlarını üstelik, sakallı olmasına rağmen, ve bırakın nihayet vardırsın ateşini zeusa kadar,
yılmaz abi hem çiğ köfte yapar buruş buruş bir memurdur, sıyrılmıştır, avuçlarında doksan sekizde sevdiği bir tanrı,
sıyrılmışsa tatmin olduğu yüzünden bir kızın gözü morardı, bir evin çatısına çıktı kış,
ben neyi hatırlıyorsam onu yaşıyor şimdi o, bi dostumdan alacaklı olduğum öğleden sonrasını
yoksa ben avucumun içinde saklayabileyim diye doğmaz güneşlerim, dövüşlerimi kırbaçlardım
bu yüzden kar bıyıklarına yağdı unuttuklarının adıyla tanınan bir adamın
çocuk kalmak yüzünden, çocuk ölmek yüzünden
çocuk kalmak yüzünden, çocuk ölmek yüzünden
