bir dairenin en yalnız katında

bir bildikleri vardır diye ileri alınmış tarihlerin ayazında

yalnız beyaz saçlıların pencereden görebildikleri

yalnız ağaçların ağlamaklı dallarına yakın mevzi almış

silahları kurcalamakta elleri

sıcaktan lal olmuş anneler sepetlerinde biriktiriyorlarken çocuklarını

kuyular kazılıyor geçtiğimiz çelik yollara

kırbaçlamakta bir sakınca görmüyorlar yabancıları

kimse gitmiyordu düş gördüğü illere bi kez daha

daha yaralılar

daha çıkmamışlardı uykularından

daha kapılar gıcırdamıyordu çocuklar kızmasınlar diye

sakin sakin giderken köpeğin ittiği yere

gülümseyerek ve topallayarak aynı adları söylerken pasaportsuz

dilinde papatyalardan kopardığı tazelikle, bir menekşeyi çocuklaştıran

bir gömleği tutuşturan bizdeki sabır, bizdeki ağırlaşan veba

üstümüze hançerler çekilmiş sanacaklar diye yanmayız

orda herkes oksijen içerken eldivenlerinden görünmeyen içlerine doğru

kalkıp sığınmışız annelerin doksanlardan getirttiği salıncaklara

sehpalara bırakmışız kuşların dediklerini bize