Önce baktığı aynayı öldürdü, koltuğu ve banyodaki camı öldürdü, doymadı bir de ampulü öldürdü mutfağa açılan, biraz daha ilerleyip saati öldürdü. Soluklandı ve kalkıp televizyonu öldürdü, kalemini öldürdü ve biraz dinlenip koltukları öldürdü, zamanı kalmamış idam hükümlüsü gibi aceleyle duvarları öldürmeye davrandı, ve biraz elindeki bıçağı öldürdü, doymadı perdeleri öldürdü, balkona çıkıp camları ve pencereleri öldürdü, hızını alamayıp terlikleri ve halıları öldürdü, dışarı bakıp dereyi gördü ve dereyi öldürdü, su içti kininin geçmesini bekleyerek ve suyu ve kinini ve beklemelerini öldürdü, derken kinini öldürdüğünden artık öldürmemeye başladı, öldürmeyi öldürmüştü sonunda, ama elinde de pek bişey kalmamıştı yaşatacağı, her şeyin çoğu son nefesini vermişti, her şeyin azıyla da nasıl yaşayacaktı ondan böyle?
bu dağınık saçlı, kavruk hayallerindeyken ve göç halindeyken hep susayan çocuklar, günün birinde öldürülüyorlardı peşi sıra, duyunca tutup kendini öldüresi geldi, olmadı yapamadı elinden gelmezdi, bamnaşka biri olduğundan beridir hiçbir şeyi öldüremezdi, lakin bişey yapması lazımdı çocukların ölmemesi için, lakin bu ölümleri önlemek için öldürmeye geri dönmeliydi, öldürme oyunlarına geri, onları öldüreni öldürmesi gerekti öldürme oyununa geri dönerek, ve bunun için birilerini öldürecek kinini bulmalıydı, bu sebepten öldürülmek için çıktığı savaşlarda sadece yaralanmalıydı, ölmemenin bilincine varmalıydı, zira ölürse, çocuklar bile ölürdü, gayret etmeliydi bir ilaç bulana dek, gayretlerini görmeliydi tanrı, tanrı ona şans dilemeliydi, ve kalkıp unuttuğu bir intikamını hatırladı, kalkıp o intikamını almaya gidiyormuş gibi kinlendi, ve kinlenince katili aramaya ilişti, katil önce deniz kıyısında eli yüzü düzgün bir mahallenin sarı evlerinden 7 numaralı olanında oturuyordu , katil hemen sonra bir kenar mahallede zafer sokağındaki 13 numaralı evde oturuyordu, ve ardından katil şehir dışında görülmüştü numarasını felan olmayan, bir de elinde olmadan, katili aramaya çıktığı zamanlardan birinde ve çoğunda, göle nazır ilerlerken bindiği vasıtalarda, katile benzeyen her şeyi öldürmüştü, misal gölü, yolun ortasındaki çizgileri, arabaları ve dinlenme tesislerindeki tesisatı, bundan kimseye bahsetmememizi istemişti üstelik, üstelik bunu yaptığına bin pişman idi, sonra devam edip yakalayınca katili, aklına o ana dek hiçbir katili öldürmediği gelmişti, akabinde de katil ona neden şimdiye dek hiçbir katil öldürmediğini sormuştu aklından geçenleri okumuş görmüşçesine, şimdiye dek sadece bir katili değil, annesi olan hiçbir kimseyi de öldürmemişti, bunu katilin bilmemesi ve sormaması iyiydi, elindeki bıçağı bileyip katilin bi çok şeyi bilmemesinden ve sormamasından yararlanarak, ve bundan zaman kazanarak ve de bunun önemini anlayarak, katilin katlini hızlandırıvereyim dedi içinden, katilse her şeyi görüp köpeklere doğru bakmaya başladı, köpekler korkup bağırmaya başladı, sokaklar kararıp görünmemeye başladı, komşular akşamın geldiğini fark etmeye başladı. katil öldü, ve başka bir katil, onun yaralarından tekrar doğdu, çocuklarsa peşi sıra ölmeye başladı tekrar, ortada kahraman felan yoktu, ortada yalnızca bunları izleyen bir masa vardı, ortada ölmemiş bir masa.
