Sokakta giderken, kendi kendime
Gülümsediğimin farkına vardığım zaman
Beni deli zannedeceklerini düşünüp
Gülümsüyorum....
Orhan Veli
bilmiyorum niçin bana o yesenin
bilmiyorum niçin o rezil diyorlar
oğua atay insanlık öldü
sen yarım kalmış bir aşkın
kaçınılmaz sürgünü,
katlanan göğsündeki kayaya
sen orda şimdi bir hüznü köpürt,
ben bir çocuğa su vereyim burda....
ben ki kiracıyım bir acıya
metinaltıok
kaçınılmaz sürgünü,
katlanan göğsündeki kayaya
sen orda şimdi bir hüznü köpürt,
ben bir çocuğa su vereyim burda....
ben ki kiracıyım bir acıya
metinaltıok
PAZAR AKŞAMLARI
Şimdi kılıksızım, fakat
Borçlarımı ödedikten sonra...
İhtimal bir kat da yeni elbisem olacak
Ve ihtimal sen
Gene beni sevmeyeceksin.
Bununla beraber pazar akşamları
Sizin mahalleden geçerken
Süslenmiş olarak
Zannediyor musun ki ben de sana
Şimdiki kadar kıymet vereceğim?
Orhan Veli KANIK
Şimdi kılıksızım, fakat
Borçlarımı ödedikten sonra...
İhtimal bir kat da yeni elbisem olacak
Ve ihtimal sen
Gene beni sevmeyeceksin.
Bununla beraber pazar akşamları
Sizin mahalleden geçerken
Süslenmiş olarak
Zannediyor musun ki ben de sana
Şimdiki kadar kıymet vereceğim?
Orhan Veli KANIK
bugünlerde...
film biter çıkarsın.caddede yürürken ruhunda bir fiyaka,boyunda kesin ve net bir uzama.
sen şimdi biraz filmdeki kahramansın.adımın ona göre kolunu sallayışın ona göre.Bakma yoldakiler bilmiyor,ama buraların yaratılmasında seninde payın vardır öyle yürürsün.insanların arasından şekerimsi bir rÜzgar gibi geçersin.zarif bir kahraman gibi sekerek ilerlerken ,ağır ağır çekilir damarlar...ından bu tatlı şiir.kendi berbat haline geri dönersin.
bugünlerde sen ,hayatın bodrum katında bir beceriksiz gezginsin.Leb-i derya katlardan buralara inmişsin.hakikaten bir zamanlar buradamıydın bunu bile unutacak kadar diptesin.
herkese olur sana da olmuş ,sen bugün dibe vurmuşşun.
artık öfkelenemiyorsun bile buna ''niye hayat hep benim üzerimden geçiyor'' sorusu bile kifayetsiz ,sen artık ''hayat benim üzerimden geçiyor anladık da ,niye tam karnımın üzerindeyken durup mola veresi geliyor'' sorusundasın.
hiçbirşey kar etmiyor, nereye gitsen ne yapsan içinin çamurunu bulaştırıyorsun.Bir yandan biliyorsun daha dibi yok ve bundan sonra ancak -hayatın fizik kuralları bakımından - yukarı hareket ediceksin.ama bir türlü olmaz işte.daha ne kadar hayatla inatlaşmaya devam edilecektir?
....
zamanla yürüyüşün bükülür.hayata omuz atacağını zannettiğin zamanların ne kadar geride kaldığını düşünürsün.
çelme takıp,yere yatırıp göbeğinde zıplayacağını sandığın zamanları!
heyhat!!!böğründe bir ağırlık,böğründe hayat kadar bir ağırlık!...
''tanık koruma programına alınmak istiyorum alın beni tanık koruma programına ''diye bağırmak gelir içinden !
yeterince tanık oldum hayata alın beni koruma programına!!
oysa şimdi sen hayatla boy ölçüşüyorsun.parmak uçlarında yükselmeye bak, hayat senin boyunun ölçüsünü alıyor, parmak uçlarına kalk! en berbat ama en gerçek formülüdür bu hayatın! tam sen vazgeçtiğinde gerçekleşir dilekler.orda dipte sakince durmaya bak...
zehirli kahkahalarınla zorlama saldırışlarınla bulandırma suyu.burada ki kendine iyi bak .tekrar yukarı çıkacağında unutacağın onca teorine bak .
''adabıyla acı çekme sanatındasın ,sözlü imtihandasın sınırlarına tayinin çıkıyor ruh durumundan.grip gibi birşeydir dibe vurmak ilaç alırsan 7 gün almazsan bir hafta''
hastaymış gibi ihtimam göster kendine.temiz pak fiyakalı giyin ,onurlu bir idam mahkumu gibi çık hayatın karşısına ''bu sandalye düşecekse tekmeyi ben atarım '' gibisinden.
bir sabır bir sinir testi gibi düşün bunu,senin üzerinde yapılan bir kimyasal silah deneyi.ölmeyeceğini biliyorsun mesele dayanmakta .
bazen dayanmak için komiklik gerekir,gül kendine yüksek sesle şaka yap duvarlara.
ilkokulun yaz tatillerinde günlük plan yapardık ,yalandan öyle planlar yap,boşluğunu yakalarsa seni boğacak zamana avlanmamak için dandik mecburiyetlerle dağıt günü,bitsin gitsin gün...
sen şimdi rahatsızsın biraz,ülkesini kaybetmiş bir kralsın .
yarın erken kalk!!!
yarın bu hayat suçlu bir köpek gibi affedilmek için sana şirinlik yapacak.
sen yarın yeniden tedavüle geçiceksin .açık havada bir bira içiceksin ilk yudumunu çok seviceksin.
o senin en kıymetli yudumun olacak.
sen o güne bak.
Ece Temelkuran
film biter çıkarsın.caddede yürürken ruhunda bir fiyaka,boyunda kesin ve net bir uzama.
sen şimdi biraz filmdeki kahramansın.adımın ona göre kolunu sallayışın ona göre.Bakma yoldakiler bilmiyor,ama buraların yaratılmasında seninde payın vardır öyle yürürsün.insanların arasından şekerimsi bir rÜzgar gibi geçersin.zarif bir kahraman gibi sekerek ilerlerken ,ağır ağır çekilir damarlar...ından bu tatlı şiir.kendi berbat haline geri dönersin.
bugünlerde sen ,hayatın bodrum katında bir beceriksiz gezginsin.Leb-i derya katlardan buralara inmişsin.hakikaten bir zamanlar buradamıydın bunu bile unutacak kadar diptesin.
herkese olur sana da olmuş ,sen bugün dibe vurmuşşun.
artık öfkelenemiyorsun bile buna ''niye hayat hep benim üzerimden geçiyor'' sorusu bile kifayetsiz ,sen artık ''hayat benim üzerimden geçiyor anladık da ,niye tam karnımın üzerindeyken durup mola veresi geliyor'' sorusundasın.
hiçbirşey kar etmiyor, nereye gitsen ne yapsan içinin çamurunu bulaştırıyorsun.Bir yandan biliyorsun daha dibi yok ve bundan sonra ancak -hayatın fizik kuralları bakımından - yukarı hareket ediceksin.ama bir türlü olmaz işte.daha ne kadar hayatla inatlaşmaya devam edilecektir?
....
zamanla yürüyüşün bükülür.hayata omuz atacağını zannettiğin zamanların ne kadar geride kaldığını düşünürsün.
çelme takıp,yere yatırıp göbeğinde zıplayacağını sandığın zamanları!
heyhat!!!böğründe bir ağırlık,böğründe hayat kadar bir ağırlık!...
''tanık koruma programına alınmak istiyorum alın beni tanık koruma programına ''diye bağırmak gelir içinden !
yeterince tanık oldum hayata alın beni koruma programına!!
oysa şimdi sen hayatla boy ölçüşüyorsun.parmak uçlarında yükselmeye bak, hayat senin boyunun ölçüsünü alıyor, parmak uçlarına kalk! en berbat ama en gerçek formülüdür bu hayatın! tam sen vazgeçtiğinde gerçekleşir dilekler.orda dipte sakince durmaya bak...
zehirli kahkahalarınla zorlama saldırışlarınla bulandırma suyu.burada ki kendine iyi bak .tekrar yukarı çıkacağında unutacağın onca teorine bak .
''adabıyla acı çekme sanatındasın ,sözlü imtihandasın sınırlarına tayinin çıkıyor ruh durumundan.grip gibi birşeydir dibe vurmak ilaç alırsan 7 gün almazsan bir hafta''
hastaymış gibi ihtimam göster kendine.temiz pak fiyakalı giyin ,onurlu bir idam mahkumu gibi çık hayatın karşısına ''bu sandalye düşecekse tekmeyi ben atarım '' gibisinden.
bir sabır bir sinir testi gibi düşün bunu,senin üzerinde yapılan bir kimyasal silah deneyi.ölmeyeceğini biliyorsun mesele dayanmakta .
bazen dayanmak için komiklik gerekir,gül kendine yüksek sesle şaka yap duvarlara.
ilkokulun yaz tatillerinde günlük plan yapardık ,yalandan öyle planlar yap,boşluğunu yakalarsa seni boğacak zamana avlanmamak için dandik mecburiyetlerle dağıt günü,bitsin gitsin gün...
sen şimdi rahatsızsın biraz,ülkesini kaybetmiş bir kralsın .
yarın erken kalk!!!
yarın bu hayat suçlu bir köpek gibi affedilmek için sana şirinlik yapacak.
sen yarın yeniden tedavüle geçiceksin .açık havada bir bira içiceksin ilk yudumunu çok seviceksin.
o senin en kıymetli yudumun olacak.
sen o güne bak.
Ece Temelkuran
Kırmızı başlıklı kızın masalını birde kurdun ağzından dinleyelim smile ifade simgesi
Her gün yaptığım gibi ormanı temizlemeye çıkmıştım. Orman benim evim, temiz tutmak da benim görevim. Derken bir kız beliriverdi. Kırmızı başlık ve peleriniyle çok şüpheli bir görünümü vardı. Kimin aklına gelir bu garip kıyafeti giymek. Bir kurnazlık peşindeydi mutlaka. Bir süre dikkatle izledim bu garip kızı. Eli...nde taşıdığı üzeri örtülü sepette kim bilir ne taşıyordu!.. Yürüyüşü bile normal değildi. Yanına yaklaşıp ne yaptığını sorunca bana büyükannesinin evine gittiğini söyledi ama gel de inan. Yine de bıraktım peşini kendi işime döndüm. Ama aklım o kıza takıldı bir kere…
Bir gidip bakayım doğru mu söyledikleri dedim kendi kendime; gerçekten böyle bir büyükanne var mı? Siz olsaydınız gerçekliğini kontrol etmek istemez miydiniz? Orman benim evim. Ben hem ev sahibiyim, hem de diğer orman sakinlerine karşı sorumluyum. Neyse uzatmayayım… Gittim, baktım ve gerçekten bir büyükanne buldum. Sorduğumda “evet o küçük kız benim torunum” dedi. Ben de sorumlu bir kişi olarak; “bu küçük kız yabancılarla konuşulmayacağını öğrenmemiş daha!…” dedim ve anlattım küçük kızla karşılaşmamı… Büyükanne de ürperdi ve birlikte küçük kıza bir ders vermeye karar verdik. O yatağın altına saklandı, ben Onun geceliğini giydim, başlığını taktım ve yatağına yattım. Küçük kız birazdan içeri girdi.
Seslendi cevap verdim. Ne şaşkın bir çocuk!.. Beni büyükannesi sanıvermişti. Ben benim büyükannemi değil sesinden, kokusundan bile tanırım oysa ki. Neyse bunlar bir şey sayılmaz, daha neler yaptı bilseniz. Kulaklarımın niçin büyük olduğunu sordu. Ne ayıp şey hiç sorulur mu!… Yine de çocukluğuna verip yumuşak bir sesle cevapladım. “Seni iyi dinlemek için”… Ama bu sefer kalkıp da burnumun niçin büyük olduğunu sormaz mı!.. Küçük kız hiç mi hiç terbiye almamış. Ben zaten burnumu kendime kompleks haline getirdim, öz-güvenim sallantıda. Psikologlar, estetikçiler… Dünya para harcıyorum ama nafile. Yine aldırmamaya çalışırken bu sefer de ağzımın kocaman olduğunu yüzüme vurmaz mı! Tabi ki kızdım, siz olsanız kızmaz mıydınız? O sinirle ayağa fırlayıp peşinde koşturmaya başladım. Birden ne olsa beğenirsiniz! Bir kocaman avcı elinde tüfek kapıdan dalıverdi. Beni “seni hain kurt, büyükanneyi yedin değil mi?..” diye suçlamaz mı !.. Halbuki büyükannenin kılına bile dokunmadım, O da saklandığı yerden çıkıp beni korumaya çalışmadı. Malum yaşlılık,kulakları iyi duymuyor. Avcı mahkeme yapmadan infaz kararımı verdi. Tabi ben de adalet bulamayacağımı, hatta canımı yitireceğimi anlayıp pencereden zor attım kendimi. Geçirdiğim büyük korkunun sarsıntısı yetmiyormuş gibi o gün – bu gün ormanda bile yüzümü rahat gösteremez oldum. Adım haine çıktı.
Aslında Ben Suçsuzum…
Her gün yaptığım gibi ormanı temizlemeye çıkmıştım. Orman benim evim, temiz tutmak da benim görevim. Derken bir kız beliriverdi. Kırmızı başlık ve peleriniyle çok şüpheli bir görünümü vardı. Kimin aklına gelir bu garip kıyafeti giymek. Bir kurnazlık peşindeydi mutlaka. Bir süre dikkatle izledim bu garip kızı. Eli...nde taşıdığı üzeri örtülü sepette kim bilir ne taşıyordu!.. Yürüyüşü bile normal değildi. Yanına yaklaşıp ne yaptığını sorunca bana büyükannesinin evine gittiğini söyledi ama gel de inan. Yine de bıraktım peşini kendi işime döndüm. Ama aklım o kıza takıldı bir kere…
Bir gidip bakayım doğru mu söyledikleri dedim kendi kendime; gerçekten böyle bir büyükanne var mı? Siz olsaydınız gerçekliğini kontrol etmek istemez miydiniz? Orman benim evim. Ben hem ev sahibiyim, hem de diğer orman sakinlerine karşı sorumluyum. Neyse uzatmayayım… Gittim, baktım ve gerçekten bir büyükanne buldum. Sorduğumda “evet o küçük kız benim torunum” dedi. Ben de sorumlu bir kişi olarak; “bu küçük kız yabancılarla konuşulmayacağını öğrenmemiş daha!…” dedim ve anlattım küçük kızla karşılaşmamı… Büyükanne de ürperdi ve birlikte küçük kıza bir ders vermeye karar verdik. O yatağın altına saklandı, ben Onun geceliğini giydim, başlığını taktım ve yatağına yattım. Küçük kız birazdan içeri girdi.
Seslendi cevap verdim. Ne şaşkın bir çocuk!.. Beni büyükannesi sanıvermişti. Ben benim büyükannemi değil sesinden, kokusundan bile tanırım oysa ki. Neyse bunlar bir şey sayılmaz, daha neler yaptı bilseniz. Kulaklarımın niçin büyük olduğunu sordu. Ne ayıp şey hiç sorulur mu!… Yine de çocukluğuna verip yumuşak bir sesle cevapladım. “Seni iyi dinlemek için”… Ama bu sefer kalkıp da burnumun niçin büyük olduğunu sormaz mı!.. Küçük kız hiç mi hiç terbiye almamış. Ben zaten burnumu kendime kompleks haline getirdim, öz-güvenim sallantıda. Psikologlar, estetikçiler… Dünya para harcıyorum ama nafile. Yine aldırmamaya çalışırken bu sefer de ağzımın kocaman olduğunu yüzüme vurmaz mı! Tabi ki kızdım, siz olsanız kızmaz mıydınız? O sinirle ayağa fırlayıp peşinde koşturmaya başladım. Birden ne olsa beğenirsiniz! Bir kocaman avcı elinde tüfek kapıdan dalıverdi. Beni “seni hain kurt, büyükanneyi yedin değil mi?..” diye suçlamaz mı !.. Halbuki büyükannenin kılına bile dokunmadım, O da saklandığı yerden çıkıp beni korumaya çalışmadı. Malum yaşlılık,kulakları iyi duymuyor. Avcı mahkeme yapmadan infaz kararımı verdi. Tabi ben de adalet bulamayacağımı, hatta canımı yitireceğimi anlayıp pencereden zor attım kendimi. Geçirdiğim büyük korkunun sarsıntısı yetmiyormuş gibi o gün – bu gün ormanda bile yüzümü rahat gösteremez oldum. Adım haine çıktı.
Aslında Ben Suçsuzum…
