Sürekli Kar

hiç kimseye yazmak istemiyorum.
kar yağıyor
sürekli kar.
Kitaplara yağıyor, telefonlara,
yan-yana gitmelere, göz-göze gelmelere,
bir köşede bir kadehçik bir şeyler içmelere,
ölüleri anmalara, dirileri sormalara,
yapayalnız kalmalara
kar yağıyor
sürekli kar.

ince ince,
fısıl fısıl,
uykucasına
ellerime yağıyor.
Yüzüme, saçlarıma, kanıma,
düşlerime yağıyor,
dilime birdenbire gelene,
yüreğime kurşun gibi değene,
kar yağıyor
sürekli kar.

evet diyorsa biri, durmadan evet,
hayır diyorsa biri, durmadan hayır.
Kilit kilit sarkıyorsa çevrede her şey,
az sonra neler olacağı belli değilse,
belli değilse sabahların neleri getireceği,
akşamın neleri götüreceği belli değilse,
adı bile yoksa belli değilin
ve adını bile söyletmiyorsa,
yağıyorsa ince ince,
yağıyorsa fısıl fısıl,
evlere, sokaklara, dağlara,
anılara, ağıtlara, düşlere
yağıyorsa
sürekli kar
ve bir şeyler durmadan silinip gidiyorsa
korkarım.

korkarım yaralı kaplan gibisinden bakışın,
sözün sekişinden korkarım.
susuşun karanlığından
ve ortada kalışından suçsuz ölünün
korkarım.
bu sinsi,
bu sevimsiz,
bu sürekli kar!
hiç kimseye yazmak istemiyorum.

 Hasan Hüseyin Korkmazgil